Epilog.

To tym razem Epilog, na tym blogu pojawi się również inne opowiadanie, tak więc myśle, że warto trochę poczekać. 

Pisane przy Shuffle It All  ;) Enjoy ^^ 

Ja miałam łzy w oczach jak pisałam. 

................................................................................

- Nie mogę uwierzyć, że minął już rok, wiesz? – powiedziałam Izzy’emu leżąc obok niego na łóżku. 

- Ja też nie.

Pogłaskał mnie po głowie i pocałował w czoło. Spojrzałam na swoją dłoń. Od obrączki odbijało się światło, które wpadało przez okno do naszej sypialni. Nie mogę uwierzyć, że to się w ogóle stało.  Chociaż minął już rok to i tak to do mnie nie dociera.

Mój mąż ( o matko, jak to brzmi ) nie gra już razem z zespołem. Wkurzał go Axl, jak i reszta również. Nie potrafili zrozumieć, że on już nie chce takiego życia. Widziałam jak się kłócili. Wiem też, że trochę za nimi tęskni.

Z tym, że teraz mamy zupełnie inne życie. On postawił na solową karierę i szczerze mówiąc dobrze mu to idzie, a ja pracuję. Teraz jestem na urlopie, bo moja mała córeczka potrzebuje mojej opieki. Ma na imię Emily i jest tak strasznie podobna do Jeff’a. Ja się już cztery miesiące nie mogę na nią napatrzeć. Nie wiemy jeszcze co z nią zrobić jak będę musiała wracać do pracy. Myśleliśmy, żeby dać ją w opiekę mamie mojego męża. Babcia jest bardzo ucieszona z wnuczką i generalnie przychodzi codziennie. Mieszkamy w Lafayette, co bardzo cieszy jego rodziców. W sumie im się nie dziwię. Teraz są dla mnie jak rodzice. Jeff na początku jak tutaj przyszliśmy strasznie kłócił się z mamą, bo ta próbowała mu wbić do głowy, że ćpanie i picie na umór to nic dobrego. On wiedział, że już nie pije i nie ćpa, ale on nie mogła tego zrozumieć, w końcu po jakimś tygodniu przestala go zadręczać.

Pamiętam jak mówił, że kiedyś nienawidził tego miejsca, ale zrozumiał, że tu się wszystko zaczęło, wiedział, że wypada tu wrócić. Mówił, że ma nadzieję, że teraz będzie o wiele lepiej.

Spojrzałam na niego. Uśmiechał się od ucha do ucha i patrzył na sufit.

- O czym myślisz ?  - spytałam kładąc dłoń na jego brzuchu, po czym niebezpiecznie zjechałam niżej. Widziałam jak powiększają mu się oczy. Oj, nie ma tak dobrze. Uśmiechając się pod nosem, szybko zabrałam dłoń.

- O tym co działo się przez te, no w sumie prawie już półtora roku.

- I co udało ci się ustalić?

Przechylił głowę w moją stronę i spojrzał mi w oczy.

- Ten czas razem był fantastyczny.

Zaśmiałam się lekko.

- Wiesz… mogę powiedzieć to samo.

Kiedy Izzy otworzył usta by coś powiedzieć nasza mała Emily zaczęła głośno płakać. Drzwi były pootwierane więc na spokojnie z sąsiedniego pokoju było wszystko słychać. Podniosłam się i poszłam do naszej córeczki.

Patrzyła się na mnie czerwonymi oczkami, a łzy leciały jej po policzkach. Wzięłam ją na ręce.

- Kochanieńka, co ci jest? – spytałam muskając nosem jej główkę. – Dlaczego płakuchnasz? Mamusia już jest.

Kołysałam ją mrucząc jakieś słówka. Nakarmiłam ją i kiedy kładłam ją na łóżko u nas w sypialni Jeff wychodził z łazienki. Położył się obok niej, a ja stałam obok i patrzyłam się jak na obrazek. Aż mała łza zakręciła mi się w oku.

- A ty czemu się do nas nie przyłączysz? – spytał i połaskotał ją po stopie. Zaczęła machać nogami i patrzyła no ta niego, to na mnie.

- Co się tak na mnie patrzysz? – zwróciłam się do niej. Usiadłam na łóżku i pogłaskałam ją po czubku nosa. – Co ci tata robi? No co?  - spojrzałam na Izzy’ego – Tata, nie wolno.

Uniósł kąciki warg ku górze i kopnął mnie w nogę. Oj, to bolało. Kolacji nie dostanie.

Emily patrzyła co mi takiego wyprawiamy. Miała minę w stylu ‘’ z jakimi idiotami ja mieszkam’’, co sprawiało, że wyglądała jeszcze cudniej.

Oczy moje i Stradlina się spotkały i nawet nie wiedziałam kiedy nasze usta połączyły się w wolnym i namiętnym pocałunku tuż nad główką małej.

- Kocham cię. – szepnął mi prosto do ucha. Poczułam przyjemne mrowienie. – I małą też.

- Ja też kocham.