Rozdział 11.

Hm, jest to już ostatni rozdział. Stwierdziłam, że czas zakończyć te nędzne opowiadanie. mam pomysł na lepsze, ale kiedy zacznę publikować, to nie wiem. Oczywiście, będę dodawać kolejne historie na tym blogu, nie ma sensu zakładać nowych. Ten ostatni rozdział domyślicie się co przedstawia. dla mnie to co tak umieścilam jest tak pomieszane, że o matko. Trochę chyba, nawet można się pośmiać, ewentualnie mi ktoś czegoś dosypał, tak więc może to być tylko moje odczucie. 
Będzie jeszcze epilog. postaram się dodać go w tym tygodniu, tak, żeby zakończyć tę historię wraz z kończącym się rokiem kalendarzowym, a w nowym roku, jak będe miała trochę czasu to zacznę publikować nowy, o wiele lepszy pomysł, który rodził się w mojej glowie od dawna. Utwierdzenie mnie w przekonaniu, że to będzie dobre zawdzięczam jakiejś czytelniczce bloga czekoladowa.ksiezniczka , gdyż widziałam komentarz i mnie olśniło, dziękuję. 

Generalnie całe opowiadanie zadedykuję czekoladowej, ponieważ ona pokazala mi Gunsów i ogólnie tego typu muzykę. To dzięki niej powstawało te opowiadanie, to ona za każdym razem kiedy mówiłam, że nie dam rady skończyć jakiegoś rozdziału czy czegoś miała ochotę przypierdolić mi z glana w twarz (czasem i tak masz takie chęci, nie?). mogłabym tak pisać i pisac, ale mamy rozdzial do czytania ^^. 
a i jeszcze jedno, pewien pomysł dała mi Czekoladowa, i kieruję do niej pewną cześć praw autorskich. ; ) 

Już kończę to ględzenie. enjoy ^^ 
................................................................

Siedziałam na ganku, przy kubku herbaty. Miałam ochotę coś rozpierdolić, jednak stwierdziłam, że potem będę musiała to sprzątać i to bez sensu.

Pan detektyw wczoraj powiadomił mnie, że wpadł na pewną poszlakę i idzie jej tropem. Jestem ciekawa co z tego wyjdzie.

Może z wierzchu nie widać, że się tym wszystkim przejmuję czy coś, ale ja naprawdę się o niego martwię. Tak mocno się martwię.

Czuję, że z tego wszystkiego nie wyjdzie nic dobrego. Coś się wydarzy i w sumie to nie chcę wiedzieć co. Trochę to wygląda tak jakbym się bała. Ja się nie boję. Ja tylko coś przeczuwam.

Upijam kolejny łyk chłodnej już herbaty i oparłam głowę o słupek po lewej stronie. Zamknęłam oczy i na chwilę odpłynęłam.

- Witam – usłyszałam niski, męski głos. Detektyw ( dop.aut. Paprotka od siedmiu boleści ;P ).

- Dobry.

- Chyba go znalazłem.

Pozwoliłam sobie na krótkie przetworzenie informacji. CO?! ON ZNALAZŁ STRADLINA. JEST MOIM BOGIEM.

Myślałam, że ze szczęścia wyskoczę z siebie i stanę obok, ale ta cała radość nie trwała długo, bo uświadomiłam sobie, że na pewno coś będzie z nim nie tak. Pewnie nie dostawał jedzenia, pewnie go torturowali, albo coś takiego. Na pewno będzie wymęczony.

Spojrzałam na twarz faceta, który usiłował dotrzeć co ja wyczyniam. W sumie to ma racje. Głupia ja.

-Gdzie on jest? – spytałam twardo patrząc w jego oczy.

Zacisnęłam dłonie w pięści.

- W innym mieście, na odludziach w starych budynkach. Mogę panią tam zaprowadzić.

Kiwnęłam potakująco głową.

- Niech pan chwilkę poczeka.

Wpadłam do domu jak poparzona i wrzeszczałam jak głupia.

- Chłopaki, chyba mamy Stradlina. Chyba się znalazł.

Usłyszałam jak zbiegają z góry i ustawiają się w rządku przede mną. Anastasia również.

- Nasz detekcio nas zaprowadzi.

Zacząłem się przebudzać. Ręka piekła niemiłosiernie, a żołądek domagał się jedzenia. Uniosłem głowę do góry i dojrzałem, że przez szpary między dachem a ścianami przebija się jasne światło słońca. Czyli pewnie mamy dzień.

Podźwignąłem się na tyle, by usiąść na tyłku. Mogłem zobaczyć jak tam mój zacny opatrunek.

Szmata była cala czerwona, czułem, że przykleiła mi się do ciała i zatamowała to krwawienie ( dop.aut. tak, wiem, że to wszystko jest nierealne ).

Z braku laku położyłem się z  powrotem   na podłogę i miałem zamiar zasnąć. Chociaż wtedy nie czuję głodu jaki płonie w moim żołądku. Nie chciałem tego czuć, nie teraz, nie, kiedy wystarczająco dużo tutaj wytrzymałem. Nie wiem ile to dokładnie było. Może nawet nie chcę wiedzieć. Nie wiem.

Wlepiłem wzrok w zasmolony sufit i odliczałem kolejne sekundy trwania tego wszystkiego. Było to oczywiście bezcelowe, bo nawet nie wiedziałem która godzina. Nie wiedziałem który dzisiaj dzień. Nie wiedziałem co się dzieje u Abby i chłopaków. Jak rozwijają się relacje między nią, a Annie. Nie wiem kurwa nic. Nawet nie wiem po co mnie tu trzymają.

Po co mnie tu trzymać, kiedy ja wiem, że nie chcę już dilować, że chcę zacząć tak  jakby… nowe życie razem z Abby.

- Daleko jeszcze?  - spytałam z nerwów obgryzając wszystkie paznokcie u rąk.

- Zaraz będziemy, spokojnie.

Nagle moim oczom ukazał się mały budynek z lekko dziurawym dachem. Dookoła chodziło dwoje goryli, a w drzwiach stal trzeci. Coś myślę, że nie będzie łatwo się tam dostać. Założę się, że jeszcze w środku jest kolejny goryl i zapewne jeszcze inni. Nie damy rady. Oni mają broń i inne duperele, a my? Co my mamy? Butelkę Danielsa pieszczoną przez Duffa, na jego własnych kolanach. Ten to zawsze znajdzie czas dla procentów. Podziwiam jego wytrwałość.

- Czy jest tu ktoś tak niezauważalny, że bez trudu przeciśnie się między wzrokiem tych pacanów? – Axl jak zwykle tryskał pełnym spokojem i sarkazmem.

Steven prychał jak zdyszany koń, a jego włosy chyba żyły własnym życiem.  Wiem tyle, że mam mega nieogarniętą grupę wybawczą. No niesamowicie. Czuję się po prostu świetnie.

~*~

- Co ty tutaj robisz? – warknęłam na tego bydlaka kiedy tylko jeden z goryli poszedł gdzieś… pewnie mu się szczać zachciało. Bynajmniej właśnie naprzeciwko mnie stał mój jakże ukochany tatuś, który wbrew wszystkiemu celował we mnie nowiusieńkim Glockiem. Zapierdolę skurwysyna nawet gołymi rękoma.

Dlaczego ja go tutaj spotykam. Hm… widocznie on jest zamieszany w tę całą sprawę z narkotykami. Czemu mnie to nie dziwi? Odkąd pamiętam był takim ćpunem tak więc to wszystko nie jest dla mnie zaskoczeniem.

- Och, kochana jedyna moja córeczko – zaczął uśmiechając się w stylu chochlika. – Jak ja dawno cię nie widziałem.

- Jasne, jakże mocno się stęskniłam – burknęłam pod nosem.

Podszedł bliżej, prawie tak, że byłam w stanie wyczuć jego okropny oddech. Matko, już nawet z paszczy Duffiastego tak nie jebie.

Musiałam szybko wymyśleć sposób na dostanie broni w moje ręce. Musiałam ją mieć. Oni mają ich kilka, to ja chcę chociaż jedną.

Mogę przecież uderzyć go w jaja jak się zbliży jeszcze bardziej. On powinien się skulić i zająć swoim wszędzie pchającym się kutasem.

Odważyłam się spojrzeć mu prosto w oczy. Nadal raziły swoją nienawiścią do wszystkiego i wszystkich, teraz czułam, jak przebłysk wspomnień wraca. Błagam, tylko nie teraz.

Tak powoli przysunęłam się bliżej niego. Biedaczyna nawet nie zdawał sobie sprawy, że za chwilunię zabiorę mu tę piękną broń i przestrzelę mu stopę. Musze tak zrobić.

Z zamkniętymi oczami podniosłam kolano i czyniłam swoją powinność. Miałam dosłownie sekundę na zabranie Glocka mojemu przeciwnikowi. Chwyciłam go i wyciągnęłam z lekko osłabionego uścisku dłoni. Czuję się jak jakiś agent specjalny czy coś.

Odważnym ruchem strzeliłam mu w stopę.

Pisnął i przewrócił się na lewy bok. Wpadł na stolik i pewnie rozciął sobie ramie o zbitą szklankę. Zresztą, co mnie on obchodzi.

Przecisnęłam się przez zawalone jakimiś gratami pomieszczenie i zobaczyłam zamknięte drzwi prowadzące do czegoś na końcu korytarza. Muszę iść i zobaczyć co za nimi jest. Może to Izzy? Mam taką nadzieję.

Podeszłam bliżej i dotknęłam klamki. Nacisnęłam. Zamknięte. Co mogę zrobić, by to otworzyć? A tak, trzymam przecież nowego Glocka w dłoni.

Podniosłam broń do góry i skierowałam ją na zamek. Nacisnęłam spust i po okolicy rozległ się kolejny huk.

- Co do chuja… - usłyszałam czyjś głos. Chwila, to przecież Stradlin!

Teraz już nie obchodziło mnie, co dzieje się za moimi plecami. Nieważne co robili chłopacy, ani Anastasia. Teraz szłam do niego, tylko do niego.

Pchnęłam drzwi i zobaczyłam skulone ciało leżące na podłodze. Wyglądał strasznie. Owinięta dłoń, która była cała we krwi. Co tu się działo? Aż się boję. Zrobiłam kilka kroków do przodu. Podniósł głowę i spojrzał mi prosto w oczy. Widziałam ból i zmęczenie, był również strach.

Podbiegłam i klęknęłam przed nim. Złapałam go za nieowiniętą rękę i pocałowałam prosto w usta.

- Co ci zrobili? – spytałam oburzona. – Za co to wszystko.

Westchnął i wlepił wzrok w podłogę. Nie wiedziałam co mam zrobić, żeby jakoś mu pomóc w tym wszystkim. Nie wiem.

- Wyrzuciłem wszystkie prochy jakie miałem i próbowali wyciągnąć ze mnie dlaczego to zrobili i jakoś mnie ukarać. – powiedział strasznie słabym głosem. – Twój ojczulek już działał w tym kierunku.

Mówiąc te słowa podniósł zakrwawioną dłoń. Myślałam, że zaraz coś rozniosę. Dla naszego bezpieczeństwa odłożyłam glocka gdzieś na podłogę. Nie chciałam mu przecież rozstrzelać kolejnej części ciała.

- Co on ci zrobił w tę rękę?

- Strzelił właśnie tym pistoletem co masz ty. Skąd go masz?

Zmarszczyłam czoło.

- Zabrałam mu. – Chwila milczenia pomogła mi się zastanowić. – A teraz chodź, bo zaraz na pewno tu wpadną i nie chcesz wiedzieć co mogę zrobić.

Wyszliśmy z pomieszczenia, potem udało nam się wyjść z budynku. Niestety na zewnątrz nie mieliśmy takiego szczęścia, bo spotkałam zaćpaną mamuśkę. Grr… dlaczego mnie to nie dziwi?

Nie zwracałam na nią uwagi dopóki pocisk nie przeleciał mi przed oczami. Chyba się tak zaćpała, że straciła zdolność celowania. Straszne, naprawdę.

Zdenerwowana strzeliłam w jej kierunku. Nie wiem gdzie wycelowałam, ale słyszałam jak klnie i mówi coś w stylu ,,córeczko jak mogłaś’’. Mnie to w ogóle nie ruszyło. Zasrana szmata.

Złapałam Izzy’ego za rękę i pociągnęłam tak, by szedł za mną. Zobaczyłam chłopaków usilnie próbujących jakoś ochronić się przed gorylami. Anastasia stała z boku, schowała się za drzewem i nikt jej nie widział. Sprytna dziewczyna. Pomachałam jej, a do chłopaków krzyknęłam, że wracamy. Detektyw też nie dawał sobie rady z Maleńkimi Gorylkami. Fajny mi detektyw, naprawdę.

Zebraliśmy się nie liczyłam w ilu i wcisnęliśmy się jakoś do samochodu, co i tak graniczyło z cudem.

Po chwili ślamazarnie pędziliśmy (dop.aut. o matko, co ja piszę ;O) autostradą. Cała gromada tamtych na razie nas nie goniła. Pewnie mamusia złapała trochę rozumu na zakończenie jej nędznego życia. Nie, to niemożliwe.

Starając się tym nie przejmować przekręciłam głowę tak, by patrzeć Stradlinowi w oczy. Może nie było to za wygodne, ale teraz miałam to gdzieś.

- Kocham cię – szepnęłam, po czym nasze usta zetknęły się na chwilkę.

- Ja ciebie też kocham i zawsze będę kochać.