Ostatni Strzał - Rozdział 3

Chciałabym ponownie was przeprosić, ze taką częstotliwość w dodawaniu rozdziałów. Mam nadzieję, że mi to wybaczycie. 
.....................................................................

-Kochanie – zaczęła. - Nawet nie wiesz jak się cieszę, że cię widzę.

Wysoki chudy mężczyzna został dosłownie wmurowany w ziemię. Nie spodziewał się po niej takich słów. Nie po tym co on zrobił.

-Nie ma już żadnych nas – burknął , po czym odsunął się od jej kuszącego ciała. Nie było łatwo, ale musiał dać radę.

Wpakował się w niezłe kłopoty a nie chce jej narażać na zagrożenie, które tam występuje.

Doskonale zdawał sobie sprawę, że to ją zaboli. Jego też bolało. Czuł, że to będzie straszne. To co ma się stać po dzisiejszym spotkaniu. Bał się jej reakcji na to co powiedział przed chwilą.

W głowie kłębiło mu się mnóstwo myśli przeplatających się ze strachem.

-Jak to? - spytała. Zauważył ból w jej oczach. Ciekawiło go, czy ona widzi to samo w jego oczach.

-Po prostu nie ma – wyszeptał – jestem w takiej sytuacji, gdzie nie chcę narażać cię na takie niebezpieczeństwo.

-Jakie niebezpieczeństwo? Co się dzieje?

Złapała go za rękę i przyłożyła ją do swojej klatki piersiowej. Poczuł bicie jej serca. Zranionego serca.

-Nie mogę ci powiedzieć. Już wystarczająco cię zraniłem. - wydusił. - Wróć do domu, zajmij się dzieckiem, dla mnie. Postaram się wrócić do ciebie i dziecka.

Zauważył jak policzki robią się mokre od łez, a ślina z trudem przechodzi przez gardło. To było okropne, wiedzieć, że musi się ze wszystkim pożegnać.

Zerwał się z łóżka jakby się paliło. Jakby coś złego działo się w domu. I tylko on byłby w stanie coś z tym zrobić.

Straszne uczucie.

Zdał sobie sprawę, że jest cały mokry, długie rude włosy przykleiły mu się do twarzy, a serce biło jak oszalałe. Spazmatyczne oddechy odbijały się od wysprzątanego pokoju, a Gwen spała jakby nic się nie stało.

W sumie, to przecież ona nie siedzi mu w głowie i to akurat w tym momencie bardzo go cieszy.

Oparł głowę o poduszkę i spróbował zamknąć oczy.

Nie mógł odpędzić od siebie tego widoku.

Ciemna, ledwo oświetlona uliczka, a na niej pełno śmieci. Drzwi wejściowe do burdelu tak sprytnie schowane, że jeżeli nie wiesz gdzie są, to ich nie widzisz.

On stał schowany w rogu i zaczepił ją, kiedy wracała ze sklepu.

Złapał ją za rękaw kurtki i wciągnął w ową uliczkę.

Otworzył oczy. Nie chciał tego powtarzać. Nie chciał ponownie patrzeć na jej ból. Nigdy nie będzie zdolny, by ją umyślnie zranić. Tak bardzo ją kocha.

Stwierdził, że już raczej nie zaśnie, więc wstał z łóżka, szurając stopami po dywanie, przeszedł do kuchni i wstawił wodę na herbatę.

Ostatnio co noc miał takie problemy. Nie mógł spać, martwił się o wszystko, a najbardziej o nią, o miłość jego życia i dziecko. Bał się tego wszystkiego, ale nie powie jej, bo nie chce, by i ona się martwiła.

-Macie coś nowego w sprawie? - spytał Michael po przybyciu do pracy.

Ostatnio nie było żadnych postępów. Sekcja zwłok wskazała na to, że został zamordowany celowo, kulką w serce z odległości około trzy metry. Nic więcej nie udało się ustalić. Nikt nie wie kto to zrobił, po co, ani co go do tego zmusiło.

A może to jakieś zlecenie?

Od jakiegoś czasu słychać o płatnych zabójcach, którzy opływają w luksusy, nowinki elektroniczne, jakieś sprzęty, możliwość bycia wszędzie.

-Nic nie ma Michael – odparł lekarz sądowy, prowadzący sekcję. - I raczej już nic innego nie znajdę.

McKagan odwrócił się na pięcie i krzyknął na cały budynek:

-Jeffrey, do mnie!

Isbell przyszedł po dwóch minutach, podrapał się po głowie i spojrzał na telefon.

-Coś się dzieje?

Michael zaczerpnął powietrza.

-Trzeba przepytać mieszkańców okolicy. Może coś widzieli.

Jeff kiwnął potakująco głową.

-Dasz radę to dzisiaj zrobić?

-Oczywiście, że tam. - powiedział – Wezmę Johnny'ego, dobrze?

-Dobra.

Szedł ciemną uliczką. Cały ubrany na czarno, a w głowie miał tylko ją. To była jego Hayley. Miłość jego życia. Cudowna Hayley.

Głowę miał spuszczoną w dół. Blond włosy ukrył pod czarna czapką z daszkiem, a dodatkowo kapturem.

Nie patrzył na ludzi, których mijał. Nie interesowało go gdzie, ani po co idzie. Po prostu szedł przed siebie. Kiedy chodził dawał upust emocjom, które dusiły się w nim tylko dlatego, że przez tyle lat nie był w stanie przestać o niej myśleć i pogodzić się z tym, że jej już nie ma i nie będzie, że wolała kogoś innego, podczas kiedy jego traktowała jak najlepszego przyjaciela.

On ją pokochał i kocha nadal. Mocno i nieszczęśliwie. Może tak miało być? Może to jego przeznaczeniem jest ciągłe zabijanie, błąkanie się po świecie, kochanie bez wzajemności, ale te kochanie jest tak silne, że rozsadza go od wewnątrz.

Od kilku lat zastanawia się czy nie popadł z tego powodu w jakąś depresję czy coś. Po prostu ciągła monotonia go przytłacza. Czuje się z tym co najmniej tragicznie, ale wie, że jeżeli ktoś ma być szczęśliwy, to ktoś musi cierpieć. Taka kolej rzeczy.

Skręcił w lewo. Uliczka była trochę lepiej oświetlona niż poprzednia. Co chwilę przejeżdżał jakiś samochód. Ciężarowy, osobowy, różne. Ludzie gdzieś się spieszyli. Niektórzy szarpali się ze swoimi dziećmi, które uparcie stały przed witrynami sklepów z zabawkami lub słodyczami. Jakieś nastolatki o mało nie bzykały się przy ścianie starej kamienicy. Dla niektórych to normalny widok, ale dla niego raczej nie.

I nagle zaczął wiać wiatr. Tak strasznie mocno, że zwiało mu kaptur, potem czapkę, która poleciała gdzieś daleko. Pobiegł, by ją złapać i wtedy usłyszał jakiś kobiecy głos. Tak jakby już kiedyś słyszał coś podobnego.

-Chyba pan coś zgubił – powiedziała.

Wyczuł przyjazne ciepło w jej głosie, co bardzo go uspokoiło. Zdziwił się, kiedy zdał sobie sprawę, że to tajemniczo znajome uczucie.

I wtedy się odwrócił.

Jego wzrok w ułamku sekundy rozpoznał tę twarz. Nic się nie zmieniła. Przybyło jej tylko kilka zmarszczek i tajemnicza podłużna blizna na policzku.

Ich oczy się spotkały i wtedy, i ona nie miała wątpliwości kto przed nią stoi.

-Michael... - wyszeptała.

-Hayley...

Zauważył znajome iskierki w jej cudownych oczach.

Wtedy zrozumieli, że stoją na środku ulicy, z której wszyscy uciekają w popłochu, ponieważ na niebie tworzy się istne piekło.

Samochody pędziły jak szalone. I wtedy zniknęła. Odjechała wpadając na maskę samochodu, który jechał z zawrotną prędkością.

Tym razem już nie wróci, nie ma na co czekać.

Wie jednak jedno. Już do końca życia będzie ją kochał.

Zerwał się z łóżka jakby ktoś je właśnie podpalił i zajęłoby się żywym ogniem.

To był tylko sen, to był tylko sen...

Ale ten sen nie dawał mu spokoju. W nim, przez chwilę, dosłownie przez ułamki chwili, świat się zatrzymał. To był czas, kiedy był szczęśliwy. To było jak jego własny, prywatny Eden. Po chwili jednak natura i jej bezbłędne wyczucie czasu, musiała to szczęście zakończyć.

Nawet wiedząc, że to tylko sen, to i tak był straszny widok. Mieć ją na chwilkę, a potem stracić na zawsze. Istny koszmar.

Kropelki potu spływały mu po ciele. Każdy centymetr kwadratowy koszulki przykleił mu się do ciała. Długie blond włosy opadały mu posklejanymi, tłustymi strąkami ma twarz i ramiona. Nie był w stanie równo i spokojnie oddychać. Nerwowo spojrzał na zegarek 3.35. No pięknie, pomyślał, teraz to raczej nie usnę.

Schował się pod kołdrę i dla opanowania emocji wbijał palce w łóżko. Przygryzał wargi tak mocno, że po chwili poczuł rdzawą substancję. Krew. Zamknął oczy, a tam powitała go końcówka snu. Wzdrygnął się i szybko uniósł powieki.

W kącikach oczu poczuł coś mokrego. Zaczął płakać jak małe dziecko.

Jeffrey jechał w okolice Downtown w Tulsie. Przejeżdżał przez ulicę tuż przy tej, na której znaleziono ciało. Skręcił w prawo i razem z Johnny'm rozprostowali kości po krótkiej podróży.

-Gotowy? - spytał Isbell pewnym głosem.

Jego towarzysz kiwnął potakująco głową.

-Poszukiwania czas zacząć.

Weszli do najbliższego budynku. Na parterze było tylko jedno, ale zasadniczo duże mieszkanie.

Zapukali.

Drzwi otworzyła im pewna kobieta.

-Kim państwo są? - spytała.

-Oddziały Kryminalno-Śledcze w Tulsie – odparł Jeff. - Nazywam się Jeffrey Isbell, a to mój pomocnik Johnny Jackson.

-A czego panowie chcą? - kolejne stanowcze pytanie.

-W okolicy znaleziono martwe ciało, chcieliśmy zadać pani kilka pytań.

-Ja niczego nie widziałam. - rzuciła szybko i zatrzasnęła im drzwi przed nosem.

Jeżeli ludzie mają tak reagować, to szybko im zejdzie.

Po dwóch godzinach podróżowania po mieszkaniach dobiegło końca. Jeffrey z Johnny'm mknęli ulicami miasta. Zastanawiali się, co takiego robili źle, że większość po prostu zamykała im drzwi przed nosem, albo nie otwierała w ogóle.

Ci co pozwolili im wejść do środka i tak nic nie widzieli. Czuli się kompletnie bezradni.

-Powodzenia dla nas – mruknął Johnny pod nosem.

-Ciekawe co Michael będzie gadał.

Głębokie oddechy i już po chwili kroczyli głównym korytarzem oddziału. Podeszli do McKagana, który pił coś kawopodobnego w firmowym barze.

-I jak? - spytał. - Macie coś?

W głosie Michaela nie było słychać ani krzty nadziei na cokolwiek.

Jeffrey z Johnnym spojrzeli na siebie, po czym równocześnie pokręcili przecząco głowami.

-Ale, że nic, kompletnie nic? - z tonu McKagana dało się wyczytać, że właśnie stracił wiarę w ludzkość.

-Naprawdę nic. - odparł Isbell. - Ci, co raczyli łaskawie z nami porozmawiać nic nie widzieli.

Michael zachłysnął się kawopodobnym płynem.

-Jak to... ci co raczyli łaskawie z wami porozmawiać?

Jeffrey wbił na chwilę wzrok w podłogę, a potem spojrzał na McKagana.

-No bo … niektórzy, a nawet większość, zatrzaskiwali nam drzwi przed nosem, albo w ogóle nie otwierali.

-Ciekawe dlaczego tak …

-Nie wiem - wtrącił Johnny – nie siedzimy im w głowach.

-Wiem o tym.

Isbellowi zadzwonił telefon. Sięgnął do kieszeni i zobaczył kto dzwoni.

-Panowie wybaczą – powiedział przesadnie ciepłym tonem – żona.

Oddalił się trochę i wcisnął zieloną słuchawkę.

-Hej, kochanie.

-Cześć.

-Coś chciałaś?

-Moożliwe – powiedziała przeciągle. Wiedziała, że on uwielbia ten ton.

-A co?

-Przyjedziesz do domu na obiad?

Obiad, pomyślał, brzmi fantastycznie.

-Na którą?

-Czekaj... spojrzą na zegarek. Za jakieś piętnaście minut. Pasuje?

Oblizał wargi.

-A co gotujesz?

-A myślisz, że ci powiem?

Kurde, pomyślał, co ona ze mną robi i to nawet po tylu latach małżeństwa. Przy niej Jeffrey ciągle czuje się jak zakochany po uszy nastolatek.

-Oczywiście, że tak.

-To szczerze ci powiem, że się grubo mylisz.

-Dlaczego?

-Bo nie powiem.

-Dlaczego? - powtórzył.

-Przekonasz się jak dostaniesz obiad. … Jak przyjedziesz oczywiście.

-Pewnie, że przyjadę.

-Okej. To papa, kocham cię.

-Też cię kocham, skarbie, papa.